Daníel Bjarnason: FEAST
Píanókonsertinn FEAST er sá þriðji á verkaskrá Daníels Bjarnasonar (f. 1979). Fyrsta píanókonsertinn samdi hann á námsárum sínum en konsert númer tvö, Processions, var frumfluttur í Háskólabíói í miðri búsáhaldabyltingu snemma árs 2009 við gífurlegan fögnuð viðstaddra. Kannski þarf hamfarir á heimsvísu til að kveikja hjá tónskáldinu löngun til að semja píanókonsert, að minnsta kosti var Processions frumfluttur í miðri heimskreppu og FEAST rétt um það leyti sem mannkynið andar léttar eftir tveggja ára veirufaraldur. Annars er engin furða að píanóið standi Daníel nærri því hann er sjálfur menntaður píanóleikari og meðal kennara hans var einmitt Svana Víkingsdóttir, móðir Víkings Heiðars sem hefur verið náinn samstarfsmaður hans um langt skeið.
Konsertinn FEAST er eins og titillinn ber með sér eins konar veisla í tónum. Þetta er engin yfirveguð kóngaveisla með menúettum að fornum sið heldur galsafullur og æstur gleðskapur þar sem allt getur gerst. Kveikjan að konsertinum var smásaga eftir bandaríska rithöfundinn Edgar Allan Poe, The Masque of the Red Death frá árinu 1842. Þar segir frá því er prins nokkur efnir til veglegrar einkaveislu í höll sinni meðan plága geisar úti fyrir. Dularfullur gestur kemst inn í veisluna og reynist vera dauðinn sjálfur. Konsert Daníels er því eins konar „dauðadans“, en verk sem bera heiti eins og Totentanz eða Danse macabre eiga sér langa hefð í tónlistinni. Hér er það varla nein tilviljun að verkið sé samið einmitt í miðjum heimsfaraldri. Sjálfur segir Daníel að konsertinn sé eins konar áminning um að njóta lífsins þótt dauðinn hverfi manni aldrei úr huga. „Þetta er ekki nýtt fyrirbæri,“ segir Daníel, „plágur og þjáning hafa fylgt mannkyninu frá örófi alda og úr slíkum hamförum verða til sögur þar sem lífinu er fagnað í öllum sínum litbrigðum.“
Konsertinn hefst með hvelli og er knúinn áfram af miklum krafti nærri því frá upphafi til enda. Að nokkru leyti má fylgja megindráttum sögunnar í tónlistinni. Í upphafi ríkir gleði og glaumur, gesturinn dularfulli kemur til veislunnar og áfram er dansað, en undir lokin deyja tónarnir út, verða þynnri og veikari. Af gestunum glaðværu er ekkert eftir nema beinagrindur sem skrölta á efstu nótum píanósins.
Píanókonsertinn FEAST er sá þriðji á verkaskrá Daníels Bjarnasonar (f. 1979). Fyrsta píanókonsertinn samdi hann á námsárum sínum en konsert númer tvö, Processions, var frumfluttur í Háskólabíói í miðri búsáhaldabyltingu snemma árs 2009 við gífurlegan fögnuð viðstaddra. Kannski þarf hamfarir á heimsvísu til að kveikja hjá tónskáldinu löngun til að semja píanókonsert, að minnsta kosti var Processions frumfluttur í miðri heimskreppu og FEAST rétt um það leyti sem mannkynið andar léttar eftir tveggja ára veirufaraldur. Annars er engin furða að píanóið standi Daníel nærri því hann er sjálfur menntaður píanóleikari og meðal kennara hans var einmitt Svana Víkingsdóttir, móðir Víkings Heiðars sem hefur verið náinn samstarfsmaður hans um langt skeið.
Konsertinn FEAST er eins og titillinn ber með sér eins konar veisla í tónum. Þetta er engin yfirveguð kóngaveisla með menúettum að fornum sið heldur galsafullur og æstur gleðskapur þar sem allt getur gerst. Kveikjan að konsertinum var smásaga eftir bandaríska rithöfundinn Edgar Allan Poe, The Masque of the Red Death frá árinu 1842. Þar segir frá því er prins nokkur efnir til veglegrar einkaveislu í höll sinni meðan plága geisar úti fyrir. Dularfullur gestur kemst inn í veisluna og reynist vera dauðinn sjálfur. Konsert Daníels er því eins konar „dauðadans“, en verk sem bera heiti eins og Totentanz eða Danse macabre eiga sér langa hefð í tónlistinni. Hér er það varla nein tilviljun að verkið sé samið einmitt í miðjum heimsfaraldri. Sjálfur segir Daníel að konsertinn sé eins konar áminning um að njóta lífsins þótt dauðinn hverfi manni aldrei úr huga. „Þetta er ekki nýtt fyrirbæri,“ segir Daníel, „plágur og þjáning hafa fylgt mannkyninu frá örófi alda og úr slíkum hamförum verða til sögur þar sem lífinu er fagnað í öllum sínum litbrigðum.“
Konsertinn hefst með hvelli og er knúinn áfram af miklum krafti nærri því frá upphafi til enda. Að nokkru leyti má fylgja megindráttum sögunnar í tónlistinni. Í upphafi ríkir gleði og glaumur, gesturinn dularfulli kemur til veislunnar og áfram er dansað, en undir lokin deyja tónarnir út, verða þynnri og veikari. Af gestunum glaðværu er ekkert eftir nema beinagrindur sem skrölta á efstu nótum píanósins.